Μάρκ. 13. Καὶ ἐπὸριομένου αὐτοῦ ἐκ τοῦ ἱεροῦ, λέγει αὐτῷ, ἡς τῶν Μαθητῶν αὐτοῦ, διδάσκαλε, ἴδε πᾶτα πῶς λυθῷ καὶ πᾶτα πᾶς οἰκάρα μάι, καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐπὶν αὐτῷ, Βλέπεις τά' τάς τάς μεγάλας οικαταμάς, ούμε αφεθέ χόδε λίθος επί λίθον, χας ούμε καταλουθέ. Καὶ καθεμένου αὐτοῦ ἔστα ὄρας τῶν Ἑλαιῶν κατὶ νὰν τῇ τοῦ ἱεροῦ ἐπὶ ρῶτᾳ αὐτῶν καὶ τὴν Πέτρας καὶ Ιακουβάς καὶ Ιωάννης καὶ Ἀνδρέας, ἐπὸν ἡμῖν, πᾶθαι τὰῦτα ἔσται, καὶ τῇ τὰς ἡμῖν, ὅταν μέλλει τὰῦτα συντελέσθαι πάντα, ὅταν Ἰησοῦς ἤρξα τὰ λεγένια τῷς. Πλέπεται, μὲ τῆς ὁμάς πλανήσαι, παλῳ ἐλυσσοντὰ ἐπὶ τῷ ἀνάμωτι μου, λέγοντας, ὅταν ἐγὼ ἐμὴ, καὶ παλούς πλανήσουσιν. ὅταν δὲ ἀκούσεται παλέμους καὶ ἄκαὰς παλέμον, μέθρα ἔσθαι, δὲ γινέσθαι, ἀλλ' οὐποὸ τὰ τέλας, ἐγερθῆσθαι τάι γὰρ ἔθνας ἐπ' ἔθνας καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, ἔσανται σῆς μόη κατὰ τάπους. ἔσαν τὰ ἡμῷ ἀρχὲ οὐδεῖνον τὰ οὗτα, μπλέπεται δὲ ὑμεῖς ἡωτοῦς, παραδόσουσιν ἡωμάς ἐς οὐν ἔδρια, καὶ ἐς συναγωγὰς τὰ ρῆσισθαι, καὶ ἐπὶ ἡγεμάνων καὶ βασιλέων σταθήσισθαι, ἵνα καὶ ἐμοῦ ἐς μαρτύριον ἐλτῷς, καὶ ἐς πάντα τὰ ἔθνη πρῶτον, δὲ καὶ ροῦκθέναι τὰ Ἰωγγέλιαν. Καὶ ἄταν ἄγος ἐν Ἰωμάς παραδιδάντες, μὴ πρὸ μοιροῦμνατε τῇ λαλῆσεται, ὀχὰ ἐάνταθέ ἡμῖν ἐν ἐκείνη τῇ ώρα τοῦτα λαλῆται, οὐ γὰρ ἔσται Ἰωμῆς, ὅι λαλῶντες, ἀλλὰ τὰ πνοῦμα τὰ ἅγιαν. καὶ παραδῶσε ἀδελφὰς ἀδελφὰν ἐς θάνατάν, καὶ πατέρ τέχναν, καὶ ἐπάνωστασαν τάι τέχνα ἐπὶ γὰρ νῆς καὶ θάνατὸς ἐσὶν ἀτοῦς. Καὶ ἔσεσθαι μισοῦ μηνῷ ἐχουπὰ πάντων διὰ τὰ ἄνομα μου, ὅδε ἐχουπὰ μένας ἐς τέλλας οὐτὰς σωθήσεται. ὅταν δὲ εἶδε τῇ τὰ πτέλυγμα τῆς ἐρημοσίως ἐστὶ κάττ᾿ ἀπὸ οὐδῇ, ὁ ἀναγγεινός γὰρ νὰ ἔτω, τὰ τὰ ὅοι ἐν τὴν Ἰουδαία φουγγέτωσαν ἐς τὰ ὀρέ, ὁ ἀπὶ τοῦ δώματος μὴ κατ' ἐβάτω, μὴ δὲ ἐσοθάτω τῇ ἄραι ἐκ τῆς ὀϊκείας αὐτοῦ. καίχα εἰς τὰν ἀγρὰν μὲ ἐπιστρεψάτο εἰς τὰ ἀπίσω ἀρὰ τὰ ἡμᾶτιαν ἀλτοῦ, οὐ ἄηδε τὰς ἐν γαστρὴ ἐκοῦσαις καὶ τὰς θελατζοῦσαις ἐν ἐκεῖνα εἰς τὰς Ἐμερᾶς, πρὸς οἶκεσθαι δὲ ἵνα μὴ γίνῃ τὰ ἐκεῖμονᾶς, ἔσανται γὰρ ἁ ἡμέρα ἐκέναι, θλιψῆς, ὅια οὐ γέγονεν τῷ ἰάτται ἀπ' ἀρχαῖς κτίσιος ἐν ἐκτισιν ἁθεὺς, ἔως τοῦ νοῦν, καὶ οὐ μεγένεται. Καὶ ἐμὴ ἐκαλάβωσιν κοῦριας τὰς ἡμέρας, οὐκ ἄν εἰσόθη πᾶσας ἄρξ, ὅλα διὰ τοὺς ἐκλεκτοῦς, οὐς ἐξ ἐλεξετὰ, ἐκαλάβωσιν τὰς ἡμέρας. καὶ τάτε εἰ ἀντίς ἡμῖν ἔπαι, ἰδὲ ὅδε ὁ Χριστὰς, ἰδὲ ἐκεῖ, μὴ πιστοῦεται, ἐγὼρθῆσαντα ἐγὰρ ψοῦδα Χριστοῖ, καὶ ψοῦδα Προφήται, καὶ δῶσισιν σὲ μέα καὶ τέρωτα πρὸς τὰ ἀπὸ πλανὸν ἐδουνατὸν τοὺς ἐκλεκτοῦς. Ἡμῆς δὲ μπλέπεται, πρὸ ἔρεκα ἡμῖν πάντα, ἀλλὰ ἐν ἐκεῖ Μετά τέν φιλίψεν εκείνην, αχαίλια σκάτι σθέσιται, καὶ ἡ σειλήναι οὐ δώσει τα φέγγος αὐτῆς, καὶ ὁ ἰαστέρις ἔσανται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πιπτωντῆς, καὶ ἀδυναμῆς ἀεὶ ἐν τοῖς οὐρανῶς σαγουθεῖσανται. Καὶ τάτε ἀψενταὶ τὰν ὁγιὰν τοῦ ἀνθρώπου ἐρκάμενον ἐν νεφέλαης, μετὰ ἀδυναμῆος παλῆς καὶ δάξεις. Καὶ τάτε ἀπαστελέει τοὺς ἀγγέλους καὶ ἐπεσυνάξει τοὺς ἐκλεκτοῦς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσάρων ἀνέμων ἀπ' ἄκρου γῆς ἐὸς ἄκρου οὐραν ὀπάδε τῆς οἰκῆς μάθετε τὴν παραβαλὴν, ὅταν ἔδειχα κλάδος αὐτῆς ἀπὸ λὰς γινέται καὶ ἐκφούη τὰ φοῦλα, γινώσκεται, ὅτι ἐγγοῦς τὰ θερὸς ἐστιν. Οὔτως καὶ ἐμεῖς, ὅταν εἶδετε τὰ τὰ γινάμενα, γινώσκεται, ὅτι ἐγγοῦς ἐστιν ἐπὶ θούρας. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι οὐ μὴ παρὰ ἐλθὲ ἐγγενεῖ ἄχατε, μέκρις οὐ τ᾿ τὰ πάντα γινέται. Ὁ οὐρανὰς καὶ ἐγγῆ παραλύσανται, ὅτι λάγω ἐμοῦ οὐ παραλύσανται. Περὶ δὲ τῆς ἐμερὰς ἐκείνης, ἐτῆς ὁρᾶς οὐδὲς οὐδὲν, οὐδὲ ὁἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανοῦ, οὐδὲ ἄγγ Βλέπετε, αγρυπνέτε, οὐκ οἶδατε, γὰρ Πατέχα Καῖρας ἐστιν. ὡς ἄνθρωπος ἀπάδημας ἀφῆς τὴν οἰκίαν ἀτοῦ καὶ δοῦς τῷ ἐστοῦλῳς ἀτοῦ τὴν ἐξουσίαν ἐκάστο τὰ ἔργαν ἀτοῦ καὶ τὸ θῦρορῷ ἐν ἐτέλαττα ἵνα Γρηγορῆ. Γρηγορῆται οὐν. οὐκ οἶδατε γὰρ Πάτεχα Κουριὸς τῆς οἰκίας ἤρχεται, ἐἰ ἀψὲ ἐμεσανοῦκτιον, ἐἰ ἀλεκτεράφωνεῖας, ἐπρὸ οἶ, μὴ ἐλθὼν ἐξ αἰφνῆς, ἡρὶ Ἰωμάς καθ' οἶδαντας. Ἀδὲ ἡμῖν λέγω, πᾶσιν λέγω, Γρηγορεῖται.